Και όχι, σας κάνω plot twist, δεν αναφέρομαι στο big bang! Ναι, προφανώς (αν υπήρξε) ήμαστε όλοι και όλα συμπυκνωμένα σε ένα απειροστά μικρό σημείο, που τελικά έσκασε και έγινε ο κόσμος.
Εγώ μιλάω για την ύλη που μας απαρτίζει, για τα υλικά που βλέπουμε γύρω μας, τα μέταλλα των κινητών, των αυτοκινήτων, του αίματος μας. Τον άνθρακα των φυτών και του d.n.a. μας. Το νερό που πίνουμε και το οξυγόνο που αναπνέουμε.
Έχετε σκεφτεί αυτά πού δημιουργήθηκαν;
Η απάντηση είναι απλή: Στην καρδιά ενός άστρου.
Ο χρυσός, η σιλικόνη, το αλουμίνιο... Ο,τι χρησιμοποιείτε τώρα που με διαβάζετε, εσείς οι ίδιοι ολόκληροι, η πλάση γύρω μας είναι από υλικά που φτιάχτηκαν στην καρδιά ενός αστέρα παλιά στο μακρινό παρελθόν μας.
Το πιο διαδεδομένο στοιχείο στο σύμπαν είναι το υδρογόνο. Το υδρογόνο δημιούργησε τους πρώτους αστέρες. Στον πυρήνα των αστέρων, το υδρογόνο ενώνεται και μετατρέπεται σε άλλα στοιχεία, κυρίως ήλιο και λιθίο (αυτό που έχετε στις μπαταρίες των κινητών σας και με διαβάζετε τώρα).
Το οξυγόνο παράγεται κυρίως μέσω της πυρηνικής σύντηξης στο εσωτερικό των αστέρων. Κατά τη διάρκεια του κύκλου ζωής ενός αστέρα, όταν το υδρογόνο στον πυρήνα του αστέρα αντιδρά κάτω από υψηλή πίεση και θερμοκρασία, μετατρέπεται σε στοιχεία όπως το ήλιο, το ήλιο σε βαρύτερα στοιχεία όπως ο άνθρακας και το οξυγόνο. Με την εξέλιξη του αστέρα, οι εξωτερικές στιβάδες του μπορεί να εκτοπιστούν και να διασπαστούν στο διαστημικό χώρο, εκτοξεύοντας το οξυγόνο που παράγεται στο εσωτερικό τους.
Ο σίδηρος παράγεται κατά τη φάση της συντονισμένης πυρηνικής σύντηξης στο εσωτερικό των αστέρων και είναι ένα από τα τελευταία στοιχεία που παράγονται στον πυρήνα ενός αστέρα πριν αυτός "εξαντλήσει" το καύσιμο του. Η παραγωγή σιδήρου δεν μπορεί να παρατείνεται μέσω πυρηνικών αντιδράσεων, και όταν ο αστέρας εξαντλήσει το σιδήρου του, συνήθως εκρήγνυται ως supernova, ελευθερώνοντας τα στοιχεία που έχουν δημιουργηθεί σε όλο το διάστημα της ζωής του, συμπεριλαμβανομένου του σιδήρου, στο διάστημα.
Αυτά τα στοιχεία λοιπόν αιωρούνται στο μεσοαστρικό κενό σε νεφελώματα και δημιουργούν πλανήτες στην πάροδο των δισεκατομμυρίων ετών. Εκεί εισέρχονται στον κύκλο της ζωής του πλανήτη και τελικά στην αλυσίδα του d.n.a., στις τροφικές αλυσίδες και μέσα στους οργανισμούς.
Όλοι εμείς λοιπόν κάποτε ήμαστε ένα... Και στο τέλος, η ύλη που μας αποτελεί εκεί θα επιστρέψει: Στην καρδιά ενός άλλου άστρου. Γιατί η ύλη δε χάνεται ούτε δημιουργείται καινούρια από το πουθενά. Αλλάζει μορφές, εξελίσσεται και δε μένει ποτέ στάσιμη. Η αδράνεια της ύλης άλλωστε είναι μεν ένας νόμος, που όμως για την ύπαρξη μακρομοριών και τελικά της ζωής, για να είμαστε εδώ και να μιλάμε, φαίνεται ότι δεν ισχύει στην περίπτωση των έμβιων οργανισμών.
Σκεφτείτε πόσο ξεχωριστό είναι το ότι εμείς τώρα είμαστε εδώ και συζητάμε αυτά, ενώ δισεκατομμύρια χρόνια πριν τα ίδια άτομα που μας αποτελούν κατασκευάζονταν με πυρηνικές εκρήξεις στην καρδιά ενός καυτού αστέρα. Τίποτα δε μένει στάσιμο στην πάροδο του χρόνου. Υπάρχει διαρκώς μεταβολή, αλλαγή, εξέλιξη. Σε όλα. Τα πάντα ρει.
Comentarios