Μιας και σας έβαλα στη διαδικασία να σκεφτείτε αν έχουν λογική υπόσταση τα προηγούμενα γραφόμενα μου σχετικά με την ύπαρξη ενός χρονικού πεδίου που ευθύνεται για αυτό που λέμε βαρύτητα, αλλάζοντας την οπτική σχετικά με την αιτία και το αποτέλεσμα, κάνοντας ένα challenge στον Νιούτον, πάμε τώρα να μιλήσουμε στην ίδια βάση για τις μαύρες τρύπες.
Long story short (ελληνιστί για να μην τα πολυλογω) να ξεκινήσουμε με το τι είναι μαύρη τρύπα. Είναι ένα αστέρι. Μα τα αστέρια λάμπουν Θα πείτε. Όχι όλα.
Για να ξεφύγουμε από ένα πεδίο βαρύτητας, πχ της Γης, πρέπει να πιάσουμε μια συγκεκριμένη ταχύτητα, αυτή που λέγεται ταχύτητα διαφυγής. Από εκεί και πάνω υπερνικουμε τη βαρύτητα, τρέχουμε πιο γρήγορα από ότι μας τραβάει αυτή πίσω και τελικά ξεφεύγουμε. Η μαύρη τρύπα λοιπόν είναι ένα αστέρι, τόσο βαρύ που έχει τόσο υψηλή ταχύτητα διαφυγής που ούτε η ταχύτητα του φωτός δεν επαρκεί για να ξεφύγει κάτι από εκεί. Οπότε δεν φεύγει φως προς τα έξω, και "φαίνεται" μαύρη.
Ως εδώ νομίζω είμαστε οκ.
Εδώ ξεκινά όμως η "παράνοια". Ο θείος Χόκινγκ μίλησε κάποτε για μια ακτινοβολία που πρέπει να υπάρχει από τις μαύρες τρύπες, μια "εξάτμιση" αυτών. Ότι κάποια σωματίδια καταφέρνουν και ξεφεύγουν από αυτή. Κάποια σωματίδια που δεν είναι φως (απαραίτητα) και δεν κινούνται με την ταχύτητα του φωτός.
Άρα πώς γίνεται αυτό;
Να εξηγήσουμε με δύο λόγια τι σωματίδια είναι αυτά. Γύρω από τη μαύρη τρύπα υπάρχει ο ορίζοντας των γεγονότων όπως λέγεται. Σε επόμενο άρθρο θα αναλύσουμε άλλα θέματα για τις μαύρες τρύπες κ θα επεκταθω σε αυτόν. Στην παρούσα φάση απλά μας ενδιαφέρει σαν περιοχή και τίποτα άλλο.
Στον ορίζοντα των γεγονότων λοιπόν, κάτω από τις τρομακτικές βαρυτικές δυνάμεις και στρεβλώσεις του χωροχρόνου δημιουργούνται ζεύγη σωματιδίων-αντισωματιδιων. Το σωματίδιο είναι μποζόνιο ενώ το αντισωματίδιο είναι φερμιονιο συνήθως. Δε μας απασχολεί η κατηγορία τους (το είδος τους). Μας απασχολεί ότι αυτά τα δύο βρίσκονται σε πληθυσμιακή ισορροπία, με αποτέλεσμα η περιοχή γύρω από τη μαύρη τρύπα να θεωρείται κενή, καθώς έχει ισορροπία μεταξύ θετικής και αρνητικής ενέργειας (ναι υπάρχει αρνητική ενέργεια..! Στις μαύρες τρύπες), μιας και αυτά τα σωματίδια δημιουργούνται σε ζεύγη που αμέσως εξαϋλώνονται.
Ή μήπως όχι;
Αυτό φυσικά βλέπει κάποιος ακίνητος παρατηρητής, που "πέφτει" (ή όπως θα πούμε παρασύρεται από τον ίδιο τον χωροχρόνο) προς το κέντρο της μαύρης τρύπας.
Στην πραγματικότητα εμείς θα τον βλέπαμε να κινείται προς την μαύρη τρύπα. Να τον ρουφάει σα μακαρόνι. Όμως αυτός πιθανόν να είναι ακίνητος, ενώ κινείται ο ίδιος ο χωροχρόνος προς το κέντρο της. Σα να είναι όλο το διάστημα ένας διάδρομος γυμναστηρίου που αναγκαστικά σε τραβάει προς τα πίσω. Μπορείς να μείνεις ακίνητος για εσένα, όμως για το υπόλοιπο σύμπαν θα απομακρύνεσαι σε μια μορφή ελεύθερης πτωσης και θα βυθίζεσαι στη μαύρη τρύπα.
Λίγο μας απασχολεί το τεχνικό κομμάτι σε αυτή τη φάση ωστόσο. Το θέμα είναι πως αν ήμαστε ακίνητοι θα βλέπαμε το χώρο γύρω μας άδειο.
Έστω όμως, ότι τρέχουμε πάνω στο συμπαντικό διάδρομο κόντρα στη ροή του χωροχρόνου. Εκεί, όπως είπαμε σε προηγούμενο άρθρο, θα είχαμε το φαινόμενο Doppler. Θα αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τις συχνότητες γύρω μας. Έτσι κάποια μήκη κύματος σωματιδίων δε θα μας φτάσουν ποτέ, ώστε να εξουδετερωθούν με τα άλλα σωματίδια. Σε εκείνη την περίπτωση για εμάς ο χώρος δεν είναι άδειος, αλλά έχει κάποια σωματίδια.
Τι από τα δύο είναι το σωστό; Πότε έχουμε δίκιο λοιπόν; Ο χώρος είναι κενός ή έχει σωματίδια που διαφεύγουν της μαύρης τρύπας όταν κινούμαστε;
Εξαρτάται (μου λες, εξαρτάται... Που λέει και το τραγούδι) από τον παρατηρητή.
Όσο όμως απομακρυνόμαστε από τον ορίζοντα των γεγονότων, τόσο πιο ακίνητο είναι το χωροχρονικό συνεχές, οπότε εκεί, πιο μακριά από τη μαύρη τρύπα, τα σχετικιστικα σωματίδια (από την άποψη ότι για να τα αντιληφθείς ή όχι πρέπει να κινείσαι ή όχι σε σχέση με αυτά), υπάρχουν και στις 2 καταστάσεις (κίνησης και ακινησίας) του παρατηρητή. Σε εκείνη την περιοχή λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι σωματίδια που δημιουργήθηκαν στον ορίζοντα των γεγονότων κατάφεραν να διαφύγουν της έλξης της μαύρης τρύπας! Αυτό λοιπόν είναι μια μορφή "εξάτμισης" της μαύρης τρύπας, καθώς βλέπουμε σωματίδια που "δεν μπορεί" να τα τραβήξει, και ονομάζεται ακτινοβολία Χόκινγκ που την προέβλεψε το 1974.
Φυσικά αυτό σημαίνει, ότι από τα ζεύγη αυτά, τα σωματίδια με αρνητική ενέργεια, που δεν μπορεί να υπάρξουν στο υπόλοιπο σύμπαν, μπορούν να επιβιώσουν μέσα στη μαύρη τρύπα και το ζεύγος τους να διαφύγει από αυτή στο σύμπαν. Το άλλο συμπέρασμα είναι ότι στις μαύρες τρύπες υπάρχει αρνητική ενέργεια, πιθανότατα χωρίς αυτή να μη μπορεί να διατηρηθεί η μαύρη τρύπα.
Κάπου εδώ λοιπόν θα ήθελα να είστε ανοιχτομυαλοι. Αυτό που θα ακούσετε μπορεί να σας φανεί πολύ ξένο. Και έτσι είναι.
Η ιδέα και μόνο ότι κάτι χωρίς να έχει την ταχύτητα διαφυγής που χρειάζεται, χωρίς να υπάρχει ένας παρατηρητής να το παρατηρήσει, και χωρίς να ξέρουμε ότι υπάρχουν σωματίδια με αρνητική ενέργεια, θεωρούμε ότι υφίσταται και ότι διαφεύγει με κάποιον σχετικιστικο τρόπο της μαύρης τρύπας θα έπρεπε να σας ξενίζει από μόνη της, οπότε αυτό που θα σας πω εγώ νομίζω είναι αρκετά οκ.
Τι θα λέγατε αν σας έλεγα ότι το σωματίδιο που διαφεύγει, δε διαφεύγει από τη μαύρη τρύπα ποτέ. Το βλέπουμε να συμβαίνει. Έτσι το αντιλαμβανόμαστε. Γιατί το δικό μας χρονικό βέλος πάει από το παρελθόν στο μέλλον, οπότε υποθέτουμε ότι αυτό ισχύει πάντα, παντού και για τα πάντα. Ισχύει όμως; Και μέσα στις μαύρες τρύπες; Σε επόμενο άρθρο θα δώσουμε απαντήσεις σε αυτό.
Το χρονικό βέλος αυτού του σωματιδίου όμως ξέρουμε πως δείχνει; Αν δείχνει αντίθετα; Αν αυτό το σωματίδιο κινείται αντίθετα στο χρόνο σε σχέση με εμάς; Αν βλέπουμε τη ζωή του από το τέλος της προς την αρχή της, σε rewind. Έτσι, εμείς θα το βλέπουμε να δημιουργείται "μαγικά" στον ορίζοντα των γεγονότων, μια περιοχή που ανάλογα τον παρατηρητή είναι κενή ή μη κενή, και αρκετά μακριά από αυτή θα βλέπουμε το σωματίδιο να απομακρύνεται από τη μαύρη τρύπα. Γιατί πολύ απλά, κινείται πίσω στο χρόνο σε σχέση με το υπόλοιπο σύμπαν. Για να μη γενικεύω, σε σχέση με εμάς τους ανθρώπους.
Πιθανόν λοιπόν κάτω από στρεβλώσεις να δημιουργούνται σωματίδια με ανεστραμμένο το διάνυσμα του χρόνου. Μήπως τελικά θα πρέπει να είναι ένα νέο σωματιδιακό χαρακτηριστικό, όπως το σπιν ή το φορτίο, το πώς αντιλαμβάνεται ένα σωματίδιο το χρόνο;
Πολλοί λένε πως η αντιύλη "κινείται" αντίθετα στο χρόνο. Μήπως αυτό είναι που εφαρμόζεται εδώ και όχι μια σχετικιστική κίνηση τελικά;
Σκεφτείτε αυτά, και όσοι με διαβάζετε να είστε πάντα καλά!
Comments