Χρόνια τώρα με απασχολεί το ζήτημα της βαρύτητας. Ήθελα να μπορούσα να κάνω μια μελέτη σε ερευνητικό πανεπιστημιακό περιβάλλον, όμως δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και σίγουρα δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να το αναζητήσω στο εξωτερικό.
Προμηθεύτηκα κάποια βιβλία, αλλά διαπίστωσα σύντομα ότι δε μπορώ να πω πως συμφωνώ με αυτά και πως σαν ανθρωπότητα δεν έχουμε ολοκληρωμένη γνώση για τη βαρύτητα.
Ύστερα ξεκίνησα να σκέφτομαι πάνω σε αυτό πιο έντονα.
Η βαρύτητα λοιπόν υπάρχει. Είναι μια δύναμη που μας έλκει στην επιφάνεια του πλανήτη. Που κρατά τη Γη γύρω από τον ήλιο. Που αν σκονταψουμε, πέφτουμε από ένα ύψος περίπου 1.70 και μπορεί να εκλυθει τόση ενέργεια και υπό συγκεκριμένη γωνία να αποβεί μοιραία.
Όμως τελικά η βαρύτητα προκαλεί ή προκαλείται από τη μάζα;
Έχουμε συνηθίσει τη θεωρία του Αϊνστάιν που λέει ότι η μάζα όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο μεγαλύτερη στρέβλωση δημιουργεί στο χωροχρονικό συνεχές γύρω της. Αν ο χωροχρόνος είναι ένα σεντόνι, οι μάζες είναι σα σφαίρες που πάνω στο απλωμένο σεντόνι το κάνουν να καμπυλώνει υπό το βάρος τους.
Ωραία θεώρηση και παράδειγμα. Όμως αυτό στο παράδειγμα γινεται γιατί υπάρχει βαρύτητα κάτω από το σεντόνι, οπότε έλκει τα σώματα και τα κάνει να καμπυλώνουν το σεντόνι. Στο διάστημα, σε ένα χώρο κενού, θα γινόταν το ίδιο;
Φαίνεται ότι συμβαίνει. Το έχουμε δει με όργανα, με μετρήσεις, με τηλεσκόπια με τα ίδια μας τα μάτια. Όμως το πρόβλημα μου είναι το αίτιο αυτού του αποτελέσματος που παρατηρούμε. Όχι η ύπαρξη αυτού. Αυτή είναι αναμφίβολη.
Θεωρώ λοιπόν ότι είναι αυθαιρετο να θεωρούμε ότι η αστρική σκόνη μπορεί να αποκτήσει βαρυτικές δυνάμεις. Αν ήταν έτσι τα βουνά θα ελκυαν τα αεροπλάνα και θα έπεφταν πάνω τους. Και μη μου πείτε ότι ένα βουνό δε μπορεί να τραβήξει ένα αεροπλάνο... Αν ήταν έτσι, τότε ένα βουνό που αιωρείται στο διάστημα δε μπορεί να τραβήξει μικρότερες πέτρες πάνω του ώστε τελικά να σχηματίσει έναν ολόκληρο πλανήτη!
Πιστεύω ότι οι δυνάμεις που ενήργησαν στη δημιουργία των πλανητών ήταν ηλεκτρομαγνητικής φύσεως. Είναι πολύ πιο ισχυρές. Αλλά και πάλι θα έπρεπε τελικά τότε οι πλανήτες να είναι τεράστιες μεταλλικές σφαίρες. Τουλάχιστον στο δικό μας ηλιακό σύστημα δεν παρατηρείται κάτι τέτοιο, αντίθετα έχουμε γιγαντιαίες σφαίρες αερίων με τεράστια βαρύτητα.
Επίσης πιστεύω ότι θα έπαιρνε πολλά δισεκατομμύρια χρόνια να σχηματιστούν, είτε υπό την επίδραση ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων στο κενό, στο πουθενά, είτε πόσο μάλλον υπό την επίδραση βαρυτικών, που είναι πιο ασθενείς. Από την άλλη, ασθενής η βαρύτητα αλλά μας έχει σε τροχιά γύρω από τον ήλιο, έχει τον ήλιο σε τροχιά γύρω από τo κέντρο του Γαλαξία και έχει τη Σελήνη να τραβά τον ωκεανό μας από την επιφάνεια μας (βλέπε παλίρροια).
Όπως και να έχει θα ήθελα πολύ μια βοήθεια στον υπολογισμό του πόσο χρόνου θα έπαιρνε για το σχηματισμό πλανητών, εφόσον η θεωρία λέει ότι οι δίσκοι αερίων στροβιλίζονταν μέχρι που κάνουν στερεους πυρήνες με τέτοια μάζα ώστε να ελξουν βαρυτικά και άλλο υλικό ώστε τελικά να γίνουν πλανήτες. Και οκ, αυτοί οι αέριοι δίσκοι στροβιλίζονται γύρω από ένα άστρο, γιατί δεν έλκει όλη την ύλη το αστέρι; Πώς δημιουργείται το αστέρι, εφόσον δεν υπάρχει κάτι άλλο να δημιουργήσει αυτή την περιδίνηση στο διάστημα ώστε να γίνει κάτι τόσο τεράστιο και μαζικό, τελικά, όπως ένα άστρο που θα είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία ενός αστρικού συστήματος;
Πολλές απορίες, πολλές συζητήσεις στη μέση, πολλές συζητήσεις που δεν έγιναν ποτέ και που ίσως βοηθούσαν.
Η δική μου εκτίμηση είναι ότι δεν είναι η μάζα που κυρτωνει το χωροχρόνο. Είναι ο ίδιος ο χωροχρόνος που στρεβλωνεται σε αυτά τα σημεία που τελικά θα αποτελέσουν το κέντρο ενός σώματος, είτε είναι πλανήτης είτε αστέρι. Ο ίδιος ο χωροχρόνος λοιπόν δημιουργεί στρεβλώσεις και πέφτει η ύλη εκεί. Η πρώτη ύλη που θα χρειαστεί για να δημιουργηθεί ένας πυρήνας. Έπειτα ανάλογα με την ένταση αυτής της στρεβλωσης "πέφτει" και άλλη ύλη και τελικά γίνεται ένα σώμα. Το οποίο σώμα ίσως είναι υπεύθυνο μέσω της μάζας του για έξτρα βαρυτική δύναμη. Ίσως όμως και όχι.
Γιατί όχι όμως. Σκέφτομαι ότι αν κάθε σώμα μπορούσε να δημιουργήσει βαρύτητα γύρω του τότε οι αστεροειδείς δε θα ήταν αστεροειδείς, θα είχαν γίνει κάτι άλλο ή θα βλέπαμε κάπου στη ζώνη τους ένα κεντρικό πυρήνα που στην πάροδο δισεκατομμυρίων ετών θα σχημάτιζε ένα μικρό πλανήτη. Ναι, πλανητοειδη παρατηρούνται, αλλά είναι τόσο μικρά σώματα που έχουν ελάχιστη βαρύτητα.
Να το αναγω σε μια υπεραπλούστευση: Το Voyager που έχει φύγει εκτός ηλιακού συστήματος (βλέπε 2ο λινκ) και έχει μέταλλα, μπορεί αν μπει σε ένα διαστρικό νέφος, να έλξει, ηλεκτρομαγνητικά, αέρια, να αποκτήσει τέτοια μάζα και τελικά να αποκτήσει βαρύτητα και να γίνει ένα άστρο ή ένας πλανήτης; Άρα η ανθρωπότητα είναι υπεύθυνη για την μελλοντική δημιουργία ενός αστρικού συστήματος; Μου φαίνεται πολύ απίθανη ιδέα αυτή.
Ακόμα, αν όσο πλησιάζουμε στον πυρήνα της γης, που έχει μια μικρή βαρύτητα στην επιφάνεια, θα έπρεπε αυτή να απειριζεται στο κέντρο της. Γιατί λοιπόν η Γη αφού κεντρικά έχει τεράστια βαρύτητα δεν καταρρέει τελικά και αυτή και να συμπικνωθει σε ένα και μόνο σημείο, στο κέντρο της; Μήπως αυτό είναι το μέλλον όλου του σύμπαντος; Να γεμίσει με μαύρες τρύπες; Και πως γίνεται η βαρύτητα στην επιφάνεια της γης να μην είναι τόσο ισχυρή ώστε να καταρρεύσει ο κόσμος μας κάτω από αυτή τη δύναμη, αλλά να είναι αντίθετα τόσο ισχυρή ώστε να έχει ένα τεράστιο δορυφόρο σε τροχιά γύρω μας επί δισεκατομμύρια χρόνια, και ο δορυφόρος αυτός αντί να πέφτει σε εμάς, να απομακρύνεται λόγω της ατερμονους αυτής περιστροφής του.
Με αυτά λοιπόν, στην παρούσα φάση, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι ο ίδιος ο χωροχρόνος ορίζει τα σημεία βαρυτικού ενδιαφέροντος. Μάλλον η αναζήτηση βαρυτονιων (των σωματιδίων που είναι υπεύθυνα για τη βαρυτική αλληλεπίδραση) λοιπόν είναι μάταιη αν έχω δίκιο. Θα ήθελα να ακούσω γνώμες συναδέλφων ή να τους δώσω τροφή για σκέψη.
Όπως και να έχει δεν έχω αποδείξεις για αυτά. Σκέψεις είναι. Είμαι απλά ένας εραστής της επιστήμης και της αναζήτησης και τίποτα περισσότερο.
Comments