Μια νέα οπτική για τη Βαρύτητα και τον Χρόνο

Βάζοντας σε τάξη τις σκέψεις που έχω εδώ και χρόνια γύρω από τα θέματα του σύμπαντος και μετά από τεράστια σκέψη σχετικά με τη βαρύτητα, κατέληξα σε κάποια νέα συμπεράσματα που θα προσπαθήσω να εξηγήσω στο άρθρο αυτό.

Δεν ξέρω αν αυτά που θα γράψω έχουν γραφτεί ξανά ή όχι, αλλά σας υπόσχομαι ότι τα έχω σκεφτεί μόνος μου. Μετά από ώριμη σκέψη πιστεύω ότι πιθανότατα να μην υπάρχει βαρυτόνιο, σίγουρα όχι με τη μορφή σωματιδίου... Αν υπάρχει ίσως είναι με τη μορφή χορδής, αλλά αυτές οι σκέψεις θα εκφραστούν στο μέλλον.

Γνωρίζουμε όλοι τα πεδία, για παράδειγμα το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο... Εκει οι μαγνητικές γραμμές είναι πιο πυκνές στο μαγνητικό πόλο, άρα το πεδίο είναι πιο ισχυρό.

Στο βαρυτικό πεδίο ισχύει το ίδιο; Ή είναι σταθερά ισχυρό γύρω από τα σώματα; Δεν είναι παράξενο που όλοι οι πλανήτες είναι στο ίδιο σχεδόν επίπεδο γύρω από το άστρο μας, ή τέλος πάντων σε ένα χώρο εύρους πολύ μικρότερο αναλογικά με τη βαρυτική σφαίρα γύρω από τον ήλιο;

Η σκέψη που έχω κάνει αναφέρεται στην έννοια της κίνησης αρχικά. Όπως εξηγήσαμε σε προηγούμενο άρθρο, το παρόν είναι στιγμές. Οι στιγμές, όντας φωτογραφικά καρέ, είναι ακίνητες. Η παρέλευση του χρόνου συλλέγοντας πολλές στιγμές στη σειρά προκαλούν το φαινόμενο της κίνησης.

Η δύναμη, όπως η βαρυτική, μετριέται σε Νιούτον. Τα Νιούτον ισούνται με κιλά επί μέτρα ανά κάθε δευτερόλεπτο επί δευτερόλεπτο, που περνάει. Άρα ο χρόνος είναι ξεκάθαρο ότι παίζει ρόλο στη δύναμη: Τη βαρυτική, όπως και όλες τις δυνάμεις.

Έχουμε πει ότι υπάρχει ο χωροχρόνος, το σύμπαν, η υφή πάνω στην οποία είναι καρφιτσωμενα όλα, τα άστρα, οι πλανήτες, εσείς και εγώ λέγεται χωροχρόνος. Δε νομίζω ότι μας απασχολεί πολύ η ύπαρξη της λέξης "χρόνος" μέσα στη λέξη χωροχρόνος...

Εγώ λοιπόν θα δώσω μια άλλη έκταση στην έννοια του βαρυτικού πεδίου. Ως γνωστόν υπάρχει επιβράδυνση του χρόνου όταν το βαρυτικό πεδίο αυξάνεται. Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι ο χρόνος μέσα στο πεδίο κυλάει πιο αργά από ότι έξω, μακριά από αυτό. Όμως αυτό γιατί μας απασχολεί αν δεν έχουμε σκοπό να φύγουμε εκτός αυτού; Πώς άλλωστε καταλαβαίνουμε τη ροή του χρόνου; Αν ρέει γρήγορα ή αργά εφόσον αυτό είναι σχετικό με κάτι άλλο εκτός πεδίου και δε μπορούμε να το γνωρίσουμε αν δεν το συγκρίνουμε...

Για να μην πλατιαζω, θα σας πω λοιπόν το μυστικό όλων των εποχών (ψιθυρίζοντας στο αυτί σας):

Δεν υπάρχει πεδίο βαρύτητας.

What?!

Μήπως είμαι τρελός; Μήπως τα 'χω χαμένα;

Και όμως. Το πεδίο βαρύτητας πιθανόν να είναι το μακροσκοπικό αποτέλεσμα που αντιλαμβανόμαστε αλλά όχι το αίτιο. Τι εννοώ τελικά με όλα αυτά;

Έχω αρχίσει και πειθομαι όλο και περισσότερο, ότι αυτό που υπάρχει είναι ένα πεδίο χρόνου. Ότι σε συγκεκριμένα σημεία στο χωροχρόνο υπάρχει μια στρέβλωση, μια αναδίπλωση αυτού, με συνέπεια να συγκεντρώνεται μάζα. Λόγω της αναδίπλωσης η ροή του χρόνου είναι πιο αργή οπότε έχει το "χρόνο" που χρειάζεται για να συγκεντρωθεί ύλη εκεί, οι πυκνές χρονικές γραμμές σε αυτή την περιοχή του χώρου είναι υπεύθυνες για την κίνηση ενός σώματος προς τα εκεί.

Είναι εύλογο να σκεφθούμε ότι ένα σώμα κινείται όχι μόνο στο χώρο, αλλά και στο χρόνο. Πιθανόν λοιπόν η κατεύθυνση κίνησης προς το "βαρυτικό" κέντρο να είναι λόγω της κατεύθυνσης/προσανατολισμου του διανύσματος του χρόνου προς το "χρονικό" κέντρο στην αναδίπλωση των διαστάσεων. Και λόγω της αύξησης των χρονικών γραμμών έχουμε ελάττωση στη ροή του χρόνου, όπως αν σε ένα λάστιχο κλείσουμε/στενέψουμε τη διατομή του, πυκνώνουν οι γραμμές της ροής και ελαττώνεται η ταχύτητα του υγρού.

Μήπως λοιπόν η αιτία είναι η ίδια η πυκνότητα του χωροχρονικου πεδίου και το μακροσκοπικό παρατηρούμενο αποτέλεσμα είναι η βαρυτική δύναμη και όχι το αντίθετο;

Μήπως πρέπει να μιλάμε πλέον για χρονικό πεδίο, χωρίς την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός φορέα/σωματιδίου αλληλεπίδρασης, αλλά ο ίδιος ο χώρος ωθεί την κίνηση των σωμάτων καθώς έχει αυτή τη στρέβλωση σε αυτή την περιοχή του και αυτή την κατεύθυνση στο ανυσμα του χρόνου;

Μήπως μιας και ο χρόνος έχει κατεύθυνση από το παρελθόν στο μέλλον, πρέπει να τον θεωρούμε διανυσματικό μέγεθος πλέον και όπως με την μετατόπιση να λαμβάνουμε υπόψιν μας προς τα πού δείχνει ο χρόνος γιατί μπορεί να μη δείχνει μόνο προς το μέλλον, αλλά εφόσον είναι συνυφασμένος με τον χώρο να δείχνει και προς μία χωρική κατεύθυνση.

Σκεφτείτε λίγο, να κινούμαστε προς το χρονικό/χωροχρονικό κέντρο λόγω του διανύσματος του χρόνου και τόσα χρόνια να το λέμε βαρύτητα και να ψάχνουμε κάτι που δεν υπάρχει ίσως ή να ψάχνουμε το αποτέλεσμα ως αίτιο και το αίτιο να είναι μπροστά στα μάτια μας. Στα ρολόγια μας.

Θα επανέλθω.