Είναι τελικά ο χρόνος μια ψευδαίσθηση; Σε αυτό το κείμενο θα σας αποδείξω ότι είναι, και ότι πρέπει να είμαστε διαρκώς χαρούμενοι καθώς οι ευτυχισμένες στιγμές μας δεν χάθηκαν στο χρόνο, απλά δεν είμαστε στο κατάλληλο σημείο παρατήρησης τους.
Ο χρόνος είναι μια διάσταση του σύμπαντος. Τον αντιλαμβανόμαστε να "κινείται" προς τα εμπρός, δηλαδή από το παρελθόν, στο παρόν και μετά στο μέλλον. Το παρελθόν είναι κάτι για το οποίο είμαστε σίγουροι ότι έχει συμβεί, το παρόν είναι το αποτέλεσμα που βγαίνει σε μια φωτογραφική λήψη και το μέλλον (θα δείτε πως) πρέπει να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι έχει συμβεί και αυτό.
Εφόσον το παρόν έχει χρονική διάρκεια όσο μια φωτογραφία, δηλαδή καθόλου, είναι πολύ δύσκολο να το αντιληφθούμε. Ο χρόνος δίνει νόημα, γιατί μέσω αυτού υπάρχει κίνηση, και εμείς αντιλαμβανόμαστε την κίνηση, δηλαδή το αποτέλεσμα της παρέλευσης του χρόνου είναι πολλά καρέ φωτογραφιών που το ένα μετά το άλλο μας δίνει την αίσθηση της κίνησης ενός σώματος, ενώ σε κάθε ξεχωριστό καρέ υπάρχει ακινησία.
Δε θα σας ζαλίσω με την περιγραφή του χρόνου άλλο, μπορώ να μιλάω ώρα για αυτόν.
Θα σας εξηγήσω όμως γιατί όλες οι χρονικές στιγμές (που πέρασαν ή θα περάσουν) είναι ταυτόχρονες. Στην πραγματικότητα δηλαδή, είμαστε ταυτόχρονα αγέννητοι, μωρά, παιδιά, ενήλικες, γέροι, πεθαμένοι εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια τώρα... Πάμε να το δούμε λίγο αυτό όμως.
Έστω ότι έχουμε μια φρατζόλα ψωμί του τοστ μπροστά μας. Αν είμαι ακίνητος και την κόβω θα την κόβω σε παράλληλες φέτες κάθετα σε αυτή (σχήμα 1), αν κινούμαι όμως παράλληλα με αυτή, και αυτή είναι ακίνητη, θα την κόβω υπό γωνία (σχήμα 2).
Σχήμα 1
Σχήμα 2
Ας το δούμε σε αναλογία στο σύμπαν, σε τεράστια κλίμακα.
Έστω ότι εσύ που διαβάζεις το κείμενο αυτό είσαι στη Γη και είσαι ακίνητος/η. Σε ένα άλλο σημείο του γαλαξία μας είναι ένας εξωγήινος, ας τον πούμε Θράσο. Ο Θράσος, βρίσκεται και αυτός στο ίδιο έτος με εμάς, στο "τώρα" μας. Εσύ και ο Θράσος, βλέπετε στο ρολόι σας την ίδια ώρα.
Ο Θράσος όμως είναι εξωγήινος και έχει την τεχνολογία να κινείται με μια υψηλή ταχύτητα. Μπαίνει στο διαστημόπλοιό του και κινείται με 30.000 m/s (το φως κινείται με 300.000.000 m/s).
Εδώ είναι που ξεκινάνε τα περίεργα!
Έχετε ακούσει το φαινόμενο doppler (το οποίο σε απογοήτευση πολλών, δεν έχει καταργηθεί και ισχύει ακόμα 😝); Για όσους δεν το ξέρουν, είναι αυτό το φαινόμενο, που όταν μας πλησιάζει μια σειρήνα ενός οχήματος ή απομακρύνεται από εμάς, ακούμε διαφορετικά τον ήχο της. Φανταστείτε ότι κάτι αντίστοιχο γίνεται και λόγω της κίνησης του Θράσου και αλλάζει η αντίληψή του για το χρόνο αυτή τη φορά και όχι για τον ήχο της σειρήνας.
Αν ο Θράσος κινείται σε σχέση με εσένα με σταθερή ταχύτητα, σταματά να "κόβει" το χωροχρόνο του σύμπαντοε σε παράλληλες φέτες, όπως το ψωμί του τοστ που λέγαμε πριν. Το "κόβει" υπό γωνία. Έτσι όμως αλλάζει το τώρα μεταξύ σας.
Αποδεικνύεται με τις εξισώσεις της σχετικότητας ότι:
Απομακρυνόμενος ο Θράσος από εσένα, το δικό του τώρα αντιστοιχεί στο δικό σου παρελθόν, και όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση που σας χωρίζει, τόσο πιο πίσω βλέπει στο παρελθόν σου. Σε βλέπει μωρό, αγέννητο, τον Πυθαγόρα να διδάσκει, τους δεινόσαυρους... Καλά ως εδώ, θα πείτε βέβαια "ναι, γιατί το φως κάνει τόσο χρόνο να φτάσει από τη Γη σε αυτόν, οπότε καθώς απομακρίνεται βλέπει παρελθόν" κλπ κλπ... Ναι... Όχι όμως! Δε συμβαίνει αυτό! Αν μπορούσε να τραβήξει μια φωτογραφία, μια φέτα του συμπαντικού ψωμιού του τοστ, η φέτα του χωροχρόνου, θα αντιστοιχούσε ταυτόχρονα στο παρόν του Θράσου (που πριν ξεκινήσει να κινείται ήταν το κοινό τώρα σας) και στο παρελθόν σου.
Πλησιάζοντας ο Θράσος σε εσένα, το δικό του τώρα αντιστοιχεί στο δικό σου μέλλον, και όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση που σας χωρίζει, τόσο πιο μπροστά βλέπει στο μέλλον σου. Σε βλέπει γέρο, πεθαμένο, τον πλανήτη νεκρό, τον Ήλιο κόκκινο γίγαντα (αν γίνει τελικά, εγώ δεν το ξέρω, ρωτήστε το Θράσο). Αυτό λοιπόν, πώς γίνεται; Με ακριβώς την ίδια λογική! Αν μπορούσε να τραβήξει μια φωτογραφία, μια φέτα του συμπαντικού ψωμιού του τοστ, η φέτα του χωροχρόνου αυτή τη φορά, θα αντιστοιχούσε ταυτόχρονα στο παρόν του Θράσου και στο μέλλον σου! Σε ένα μέλλον όμως που για σένα δεν έχει έρθει ακόμα...
Το "τώρα" λοιπόν είναι σχετικό και εξαρτάται από την ταχύτητα και τον προσανατολισμό.
Θα ήταν πολύ εγωιστικό να πούμε ότι το δικό μας τώρα είναι το σωστό και του Θράσου το λάθος... Άρα, πρέπει να υπάρχει η ίδια βεβαιότητα για τα γεγονότα του μέλλοντος, όσο υπάρχει για τα γεγονότα του παρελθόντος μας, τα οποία γνωρίζουμε ότι υπάρχουν καθώς τα έχουμε ζήσει και έτσι είμαστε βέβαιοι για αυτά. Ο Θράσος ομως που κινείται προς τα εμάς από πολύ μακριά, είναι εξίσου βέβαιος για το δικό του τώρα που όμως είναι το δικό μας μέλλον.
Έτσι λοιπόν όλοι οι χρόνοι είναι ταυτόχρονοι και άχρονοι. Είναι θέμα παρατηρητή, ταχύτητας και θέσης για το τι αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Και αυτό είναι παρήγορο καθώς όλοι έχουν βρεθεί στο παρελθόν σε ευτυχισμένες στιγμές και καταστάσεις, άρα αν στο τώρα τους βιώνουν δυσκολίες, ξέρουν πως κάπου εκεί έξω ζουν ξανά και ξανά τις όμορφες στιγμές τους όντως, βλέπουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα ή κατοικίδια που έχουν χαθεί, και δεν είναι απλά αναμνήσεις, αλλά είναι μια πραγματικότητα που δυστυχώς δεν μπορούν πια να την παρατηρήσουν. Επειδή δεν βλέπουμε κάτι, δε σημαίνει οτί δεν υπάρχει όμως. Ο αέρας που αναπνέουμε υπάρχει, αλλά δεν τον βλέπουμε άλλωστε...
Comments