Το τελευταίο διάστημα ήρθα ξανά κοντά με την πρώτη μου αγάπη. Στη διαφήμιση της γνωστής σοκολάτας έλεγαν ότι "η πρώτη σου αγάπη είναι και παντοτινή". Νομίζω ότι στην περίπτωσή μου ισχύει.
Πέρασα πολλά μαζί της στο παρελθόν, είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση. Την γνώριζα καλά, τουλάχιστον τα κομμάτια που έπρεπε να ξέρω για να μπορώ να παλέυω τα προβλήματα που μου έβαζε. Είχαμε τα πάνω μας και τα κάτω μας. Στο πανεπιστήμιο ειδικά είχαμε τα πολύ κάτω μας. Ήταν ένα καταναγκαστικό έργο που έπρεπε να κάνω σαν άλλος Άβερελ Ντάλτον σπάζοντας πέτρες στη φυλακή με μια μεταλλική μπάλα στο πόδι. Το υπέμεινα όμως στοϊκά και αυτό γιατί ήξερα πως άξιζε. Ήξερα πως ο αληθινός κόσμος ήταν εκεί έξω. Οι πέτρες που σπάγαμε, μαζί με τα νεύρα μας, και τα κεφάλια μας, ήταν απλά η ποινή που έπρεπε να εκτίσουμε μέχρι τελικά να αποφυλακιστούμε.
Έδειξα καλή διαγωγή και πήρα το χαρτί. Πέρασαν χρόνια που έχασα την επαφή μου μαζί της, αλλά επειδή υπάρχει μια ρετρολαγνία και μια αγάπη του Hollywood στα come back, επέστρεψα και εγώ σε αυτή τελικά. Εμπρός: πίσω! Ερασιτέχνης είναι ο εραστής της τέχνης. Εγώ δηλώνω λοιπόν ερασιεπιστήμης, μιας και η αγάπη μου είναι η Φυσική. Και δε μιλάμε για τη σχολική, ούτε καν για την πανεπιστημιακή. Εκεί απλά σπας πέτρες. Χωρίς λόγο. Δεν μαθαίνεις την ουσία, ούτε καν μπαίνεις στο κλίμα. Για αυτό απομακρύνθηκα από αυτή. Τελικά όμως ήρθαμε πάλι κοντά. Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή...😝
Οι πέτρες μου έμαθαν ότι ακόμα και κάτι σκληρό τελικά σπάει. Σπάζοντας πέτρες λοιπόν είχα χρόνο να σκεφτώ το αληθινό νόημα του σύμπαντος, και είχα και κάποια εφόδια, να καταλαβαίνω λεπτές έννοιες, που πήρα από τη φυλακή μου.
Αυτά τώρα θα σας τα μοιράσω για όποιον θέλει να καταλάβει την ουσία της σχετικότητας, την αλήθεια του κόσμου. Δεν είμαι ο προνομοιούχος που γνωρίζει τι συμβαίνει. Μπορεί το 1940 λίγοι να καταλάβαιναν τι ήθελε να πει ο θείος Αλ. Ακόμα και σήμερα πολλοί ξέρουν να λύνουν προβλήματα ειδικής και γενικής σχετικότητας πολύ πιο εύκολα και γρήγορα από εμένα, οι περισσότεροι όμως δεν καταλαβαίνουν την ουσία της θεωρίας αυτής. Μένουν στην επιφάνεια και δε βουτάνε το κεφαλάκι μέσα στο νερό. Ευτυχώς όμως πλέον υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που μπορούν να καταλάβουν τι ήθελε να πει το παιδί με αυτές τις θεωρίες. Είμαι περίφανος για τον εαυτό μου, που πρόλαβε να κατανοήσει την αλήθεια του, σε μια μικρή ηλικία (κλαίω). Και πρώτη φορά θα πω, μπράβο στον εαυτό μου. 🤣
Πάμε να εξηγήσουμε κάποια απλά πράγματα:
Είμαι σε ένα φανταστικό κόσμο στο κενό, αλλά μπορώ να αναπνέω μη ρωτάτε πώς, σε ένα παγκάκι και πετάω ένα μπαλάκι με ταχύτητα 10 χλμ την ώρα προς τα δεξιά. Ο Τζίμη, ακίνητος δίπλα βλέπει το ίδιο. Ανεβαίνω στο μπούλετ τρέιν, βλέπω τον Μπρατ του λέω ότι χρειάζεται να ανέβω στη στέγη του τρένου και να πετάξω πάλι το μπαλάκι προς τα δεξιά. Ο Τζίμη στο παγκάκι του με βλέπει να τρέχω με ταχύτητα 200 χλμ την ώρα, ρίχνω το μπαλάκι με 10 χλμ την ώρα και εγώ το βλέπω να πηγαίνει με 10 χλμ την ώρα, ενώ ο Τζίμη με 210 χλμ την ώρα. Αλλάζω το πείραμα και αντί για μπαλάκι, ρίχνω ένα λέηζερ. Το βλέπω να πηγαίνει με την ταχύτητα του φωτός! 300.000 χλμ το δευτερόλεπτο. Το θέμα είναι ότι και ο Τζίμη στο παγκάκι βλέπει το ίδιο. Δεν βλέπει το φως να κινείται με την ταχύτητά του συν την ταχύτητα του τρένου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί το φως δεν έχει μάζα και γιατί το μπαλάκι έχει; Γιατί η ταχύτητα του φωτός είναι σταθερή στο κενό. Αυτό είχε πει ο Αλ πολύ ορθά. Η ταχύτητα του φωτός στο κενό (c), δεν είναι το όριο των ταχυτήτων! Ξεκολλήστε από το μυαλό σας αυτό το πράγμα. Είναι ένα φράγμα, όχι η ανώτερη ταχύτητα!🚧 Τι σημαίνει αυτό: Με πολύ απλά λόγια, ό,τι έχει μάζα και κινείται με μικρότερη ταχύτητα είναι πρακτικά αδύνατο να επιταχυνθεί σε αυτή την ταχύτητα. Δε σημαίνει ότι δεν γίνεται, επειδή εμείς δεν ξέρουμε πώς θα μπορούσε να γίνει, ούτε ότι αν κάτι κινείται με μεγαλύτερη ταχύτητα δε μπορεί να υπάρξει αυτό το "κάτι". Από εδώ και πέρα θα το λέμε το "φράγμα του φωτός", όπως το φράγμα του ήχου. Το αποφάσισα. Και αν δεν το έχουμε σπάσει εμείς οι ίδιοι ήδη στο μέλλον, το έχουν κάνει άλλοι. Όλοι ξέρουμε το E = mc^2, ε τα προβλήματα ξεκινούν και τελειώνουν εκεί. Ο Αλ -μου επιτρέπει να τον φωνάζω έτσι- δεν είπε ποτέ ότι δε μπορεί κάτι να πάει πιο γρήγορα από το φως. Μη σας μπλέξω με τεχνικές λεπτομέριες, στον ορίτζιναλ τύπο όμως, υπάρχει ένα κλάσμα σε μια ρίζα, σε ένα παρανομαστή, που αν μηδενιστεί το κλάσμα με τη μάζα του σώματος να μην είναι μηδέν, προκύπτει ο γνωστός τύπος της κινητικής ενέργειας, όμως αν απειριστεί το κλάσμα επείδη πολλαπλασιάζεται με 0 (μηδέν), (μηδενική μάζα) προκύπτει μια απροσδιότιστη τιμή. Τίποτα όμως δεν είναι απροσδιόριστο ουσιαστικά. Στη φυσική παίρνουμε στρογγυλοποιήσεις (3,14... περίπου ίσο με 3, 9,81 περίπου ίσο με 10 κλπ), παραδοχές (σφαιρικά κοτόπουλα μάζας 3 κιλών συμπικνωμένα σε μια μπαλίτσα αμελητέων διαστάσεων) κλπ. Έτσι λοιπόν έχουμε βγάλει αξιωματικά και μέσω παραδοχών ότι αυτό δεν έχει νόημα και δεν έχουμε ασχοληθεί περαιτέρω. (Και) Για αυτό είμαστε βαρετοί και οι εξωγήινοι δεν ασχολούνται με την υποανάπτυκτη πραγματικότητά μας (περισσότερα για αυτό σε επόμενο άρθρο).
Και κάτι άλλο. Τα πρωτόνια και τα νετρόνια στον πυρήνα κάθε ατόμου αποτελούνται το καθένα από 3 κουάρκ. Αν μετρήσουμε τη μάζα των 3 κουάρκ είναι ίση με αυτή του πρωτονίου νομίζετε; Η απάντηση είναι όχι. Θα έπρεπε να είναι. Αυτό γιατί υπάρχει ήδη ενέργεια αποθηκευμένη που αν τη μετατρέψουμε σε μάζα θα είναι ίση με τη μάζα του πρωτονίου. Άρα ήδη στη μέτρηση της μάζας ενός σώματος στο μακρόκοσμο δεν υπάρχει διαφάνεια του πόση από αυτή είναι όντως υλική μάζα και πόσο είναι ενέργεια. Επίσης ο χώρος μεταξύ των ατόμων είναι περισσότερο κενός παρά περιέχει κάτι, το ίδιο ισχύει και μεταξύ των μορίων κλπ Παρολαυτά αντιλαμβανόμαστε κάτι ως στερεό, όχι ως κενό και τελικά ακόμα και αυτό μήπως το μετράμε σα μάζα;
Είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η οπτική θα αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου και θα έρθει σε αυτό που βλέπω εγώ και άλλοι πολλοί ερασιεπιστήμονες. 😍
Η βαρύτητα ΔΕΝ είναι δύναμη. Αυτό το αστείο έχει τελειώσει. Έχετε κινητό; Ωραία! Αφήστε το ακίνητο σε ένα τραπέζι, στο πάτωμα, όπου θέλετε... Ανοίχτε το επιταχυνσιομετρό σας, αυτό που μετρά την επιτάχυνσή σας ναι. Για Samsung πηγαίνετε στις κλήσεις και πληκτολογείστε *#0*# , μετά sensors και μετά accelerometer (στις άλλες συσκευές βρείτε το... μην τα περιμένετε όλα από εμένα). Τι γράφει; 0 (μηδέν); Όχι. Διαβάζει κάτι στον z άξονα, σωστά; Θα μου πείτε τώρα "bruh σε αυτό τον άξονα είναι η επιτάχυνση της βαρύτητας". Ναι ας πούμε. Στην πραγματικότητα όμως η επιτάχυνση που διαβάζει είναι προς τα πάνω, όχι προς τα κάτω. 🤯What? Πωτς γκένεν απτό; Θα έλεγε ο Πάτρικ Ογκουνσότο πολύ σωστά. Ναι και όμως! Αν δεν "γκένεν" αυτό, όλος ο πλανήτης θα κατέρρεε κάτω από το βάρος του στο κέντρο του, υπάρχει λοιπόν μια άλλη δύναμη που μας επιταχύνει προς τα έξω, σαν μια εσωτερική πίεση σε ένα φουσκωμένο μπαλόνι, αλλιώς η λάβα των ηφαιστείων δε θα έβγαινε ποτέ στην επιφάνεια.😉 Μην τα πολυλογώ, η βαρύτητα που στο σχολείο μας τη λένε "δύναμη", είναι το αποτέλεσμα του διανύσματος του χρόνου. Το διάνυσμα αυτό λοιπόν δείχνει προς τα κάτω και το σώμα κινείται προς τα εκεί στο χώρο. Ο χώρος στρεβλόνεται γύρω από τη μάζα (το έχουμε δει στους βαρυτικούς φακούς που λέγαμε σε άλλο άρθρο) και όλη αυτή η στρέβλωση οδηγεί σε αυτό που ονομάσαμε λανθασμένα "βαρυτική δύναμη". Δεν υπήρξε ποτέ αυτή η δύναμη.
Στην ελεύθερη πτώση από ένα κτίριο υπάρχει δύναμη; αν ναι, τότε γιατί τη λέμε "ελεύθερη"; Δεν υπάρχει δύναμη. Απλά το βέλος του χωροχρόνου δείχνει προς τα κάτω και κινούμαστε πάνω του αναγκαστικά. Μα στο σχολείο λέμε πως ένα σώμα είναι ακίνητο γιατί ΣF = 0 δηλαδή η βαρυτική δύναμη εξισορροπείται με τη δύναμη Ν της επιφάνειας, και στο κενό δεν υπάρχει δύναμη Ν οπότε πέφτει. Πρώτον αν ήταν έτσι ακριβώς, το κινητό μας τηλέφωνο δε θα μετρούσε τίποτα στο προηγούμενο πείραμα. Και όμως! Ακίνητο, μετρούσε επιτάχυνση! Όχι δεν είναι λόγω της περιστροφής της Γης η επιτάχυνση, ξεχάστε αυτή την ιδέα. Λόγω της περιστροφής έχουμε ταχύτητα, που σε σχέση με τη Γη είναι 0 (μηδέν). Άρα πάλι λέω το Νεύτωνα χαζό και κάνω μπιφ μαζί του; Είμαι τόσο έξυπνος όταν δε θυμάμαι να λύσω μια μερική διαφορική εξίσωση; Η απάντηση είναι όχι. Ο Ισαάκ είπε αυτά που έβλεπε. Τα είπε σωστά και σε γενικές γραμμές έχει δίκιο. Σου λέει πέφτεις από το κτίριο με σταθερή επιτάχυνση, σκας στο έδαφος, μηδενίζει ακαριαία η επιτάχυνση και η ταχύτητα σου και για αυτό σκοτώνεσαι! Δεν ήξερε όμως για την επιτάχυνση προς τα πάνω που σας λέω. Οι φυσικοί στα σχολεία και στα φροντιστήριά σας δεν τα ξέρουν αυτά. Έχουν μείνει να σπάνε πέτρες. Όμως μήπως στη φυλακή ήθελαν να δουν ποιος θα σπάσει πέτρες και τελικά θα φτιάξει ένα άγαλμα ή ένα σπίτι με αυτές; Η βαρύτητα δεν πρέπει να λέγεται δύναμη. Δεν είναι δύναμη. Είναι μια αλληλεπίδραση του χωρόχρονου του ίδιου πάνω στα σώματα. Θα κάνω και άλλο άρθρο σχετικό για να τα αναλύσω καλύτερα. 😁 Κάτσε ρε μαν, και γιατί τότε δεν πετάμε με την επιτάχυνση που έχουμε προς τα πάνω; Γιατί έχουμε τη χωροχρονική στρέβλωση που δείχνει προς τα κάτω. Αν πάμε λίγο πιο μακριά όμως από αυτή τη στρέβλωση πετάμε. Στο διάστημα που δεν είναι τόσο έντονη, αυτό κάνουμε... Η μόνη διαφωνία μου είναι στο αν η μάζα την προκαλεί ή στο αν η μάζα προκαλείται από αυτή. Ελπίζω να το απαντήσω με σιγουριά. Πάντως η βαρυτική έλξη της Γης δεν είναι παντού η ίδια...
Όπως έχω πει και στο παρελθόν σε προηγούμενο άρθρο, ο χρόνος που αντιλαμβανόμαστε είναι μία ψευδαίσθηση. Όλες οι χρονικές στιγμές υπάρχουν ταυτόχρονα και θα σας το εξηγήσω με ένα άλλο παράδειγμα. Πώς μπορούμε να πούμε πότε είναι το τώρα, όταν ο εγκέφαλός μας για να μετατρέψει ένα οπτικό ερέθισμα σε πληροφορία και να την αντιληφθεί, του παίρνει λίγο χρόνο που ταξιδεύει η πληροφορία στο οπτικό νεύρο, όταν η ίδια η πληροφορία για να φτάσει στο μάτι μας κάνει χρόνο, γιατί κάνει χρόνο να φτάσει το φως; Άρα τελικά μάλλον είναι ξεχωριστό για τον καθένα από εμάς. Ο μοναδικός τρόπος που θα μπορούσε κάποιος να μετρήσει ακρίβεια το τώρα είναι ένας: να βρεθεί ανάμεσα σε δύο καθρέφτες και να ρίξει ένα λεηζερ προς τα δεξιά και προς τα αριστερά υπό την ίδια γωνία. Αν το κάνει αυτό τότε το φως θα διατρέξει μία απόσταση προς τη μία κατεύθυνση και μία προς την άλλη, θα πέσει πάνω στον καθρέφτη και θα ανακλαστεί προς τα μπροστά, και θα πρέπει λοιπόν η μία δέσμη με την άλλη δέσμη να συναντηθούν στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Αν δεν συναντηθούν στο ίδιο ακριβώς σημείο σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν βρίσκεται στη μέση ανάμεσα από τους καθρέφτες και θα πρέπει να προσαρμόσει την θέση του. Αν το κάνει λοιπόν αυτό, θα μπορεί να πει με ασφάλεια το τώρα είναι η χρονική στιγμή στην οποία συναντιούνται μεταξύ τους οι δύο δέσμες φωτός απο δεξιά και από τα αριστερά μετά την ανάκλαση.
Αν κάνουμε το ίδιο πείραμα αλλά ο άνθρωπος κινείται ανάμεσα στους δύο καθρέφτες ακριβώς στη μέση της απόστασής τους, και οι καθρέφτες κινούνται και αυτοί με την ίδια ταχύτητα με τον άνθρωπο και με την ίδια κατεύθυνση, θα παρατηρήσουμε το εξής: στέλνοντας ο άνθρωπος το φως προς τα δεξιά ο καθρέφτης που θα βρίσκετε δεξιά του θα απομακρύνεται από τον άνθρωπο. Στέλνοντας το φως προς τα αριστερά ο καθρέφτης που θα βρίσκεται αριστερά του θα πλησιάζει τον άνθρωπο γιατί θα κινείται και αυτός. Άρα τελικά το φως πηγαίνοντας προς τα δεξιά θα κάνει περισσότερο χρόνο να φτάσει από ότι το φως που θα πηγαίνει προς αριστερά. Το αντίθετο ακριβώς θα γίνει μετά την ανάκλαση. Το φως από αριστερά θα κάνει περισσότερο χρόνο να φτάσει απ' ότι το φως από δεξιά.
Αυτό το λέω για να καταλάβουμε ότι προς τα δεξιά στην πραγματικότητα είναι το μέλλον και προς τα αριστερά το παρελθόν, ή το ανάποδο ανάλογα τι σύμβαση θα κάνουμε μεταξύ μας. Όπως και να έχει όμως, αν κάποιος κινείται, αλλάζει η προοπτική του για το αίτιο και το αποτέλεσμα. Μπορεί λοιπόν να δει πρώτα το αποτέλεσμα να συμβαίνει μπροστά του και μετά το αίτιο του αποτελέσματος. Αν κάποιος ακίνητος παρατηρητής έριχνε μία σταγόνα μελάνι μέσα σε ένα ποτήρι με νερό, ένας κινούμενος παρατηρητής θα έβλεπε πρώτα το μελάνι να έχει απλώσει μέσα στο νερό και μετά τη σταγόνα να πέφτει άρα θα έβλεπε το μέλλον πριν από το παρελθόν. Θα μου πείτε τώρα ότι κάνει λάθος ο κινούμενος παρατηρητής. Το πρόβλημα είναι λοιπόν ότι δεν κάνει λάθος. Ο κάθε παρατηρητής αυτό που αντιλαμβάνεται είναι αυτό που συμβαίνει. Και για τον κινούμενο παρατηρητή επίσης ο χρόνος συνεχίζει να πηγαίνει από το παρελθόν προς το μέλλον, γιατί έτσι αντιλαμβάνεται το χρόνο ο άνθρωπος. Οπότε το τώρα, το πριν και το μετά στην πραγματικότητα έχουν όλα συμβεί και συμβαίνουν ταυτόχρονα. Απλά ακόμα δεν έχουμε τη δυνατότητα να κινηθούμε με τις ταχύτητες που χρειάζεται για να αντιληφθούμε την πραγματικότητα διαφορετικά από ότι την αντιλαμβανόμαστε τώρα. Στην ουσία λοιπόν δημιουργείται ένα πρόβλημα αιτίου και αποτελέσματος. Καθώς τελικά αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν αποτέλεσμα κάποιος άλλος μπορεί να τον αντιλαμβάνεται σαν αίτιο χρονικά. Σε επόμενο άρθρο υπόσχομαι να σας μιλήσω για τα χωροχρονικά ταξίδια, το πώς αυτά απαγορεύονται ή επιτρέπονται τελικά, και για κάποια ενδιαφέροντα αλλά όχι και τόσο παράδοξα τελικώς.
Για την ώρα θα ανεβάσω το άρθρο χωρίς φωτογραφίες να σας αφήσω να φανταστείτε κάποια πράγματα και στο μέλλον θα τις προσθέσω. updated: Συμπεριλήφθηκαν φωτογραφίες πλέον.
Comments